Διανύοντας
τον τρίτο χρόνο της αποδημίας τοΰ Νίκου Νησιώτη (18.8.1986)
ζήσαμε αρκετές επιμνημόσυνες εκδηλώσεις προς τιμή του στην Ελλάδα, όπως την ειδική εκπομπή τής ΕΡΤ 1 «Σήμερα
είναι Κυριακή» (Όκτώβριος 1986) , το συμπόσιο τής Όρθόοοξης Ακαδημίας Κρήτης
(Μάρτιος 1987) , τήν επιμνημόσυνη εκδήλωση τής Θεολογικής Σχολής τοΰ
Πανεπιστημίου Αθηνών (Δεκέμβριος 1987) καί τό πνευματικό μνημόσυνο τοΰ ΧΟΦΕ στην Αρχαιολογική Εταιρεία (Δεκέμβριος 1988) . Σέ όλες
αυτές τις ευκαιρίες μνημονεύθηκαν πολλές πτυχές τοΰ έργου τοΰ αειμνήστου Νησιώτη,
άλλα εντελώς συμπτωματικά έμεινε ακάλυπτη μια ουσιώδης πλευρά τής προσφοράς
του, δηλαδή ή διδακτική καί γενικότερα ή παιδευτική του συμβολή. Μέ τήν
ευαισθησία πού διακρίνει τον ΧΟΦΕ έγινε αισθητό τό κενό αυτό, γι’ αυτό
ανατέθηκε μέ δική του πρωτοβουλία σέ έναν από τούς μαθητές τοΰ Νη- σιώτη να
άναφερθεΐ σέ αυτήν ακριβώς τήν πτυχή καί νά σκιαγραφήσει τον έκλιπόντα ως
δάσκαλο.